ŚLADY NA PIASKU...

Siedząc pod skarpą, na niedużej wydmie, wpatrywał się jak urzeczony w ukośnie złocone promienie, wymykające się zza powleczonych niesamowitym blaskiem krawędzi obłoków... Ich zmienność i koloryt sprawiały, że cieniutki zarys horyzontu nie stanowił już granicy między niebem a ziemią... Oto słońce przez jakiś moment, jakąś uduchowioną chwilę, odradzało się w uspokojonym na ten czas morzu w taki sposób, że czerwona ścieżka wyznaczona przez gorejące promienie sięgała brzegu, tworząc gdzieś tam w siniejącej przestrzeni ogromne, półkoliste wrota do tajemnego świata... Tego świata marzeń, który pozostaje na zawsze w nas jako nieznany, nieosiągalny a jednak piękny, tym nagłym zachwytem wszystkich tęskniących serc...

Pół godziny później wracał, gubiącą się już w mroku ścieżką przez mały, sosnowy lasek w kierunku ośrodka. Przed nim szło kilka obejmujących się par... Nie czuł się samotny. Przyjechał tu z postanowieniem pełnego wypoczynku, z postanowieniem zagubienia w sobie niedawnego rozstania z Nataszą, z postanowieniem odnalezienia siebie...

Przeszedł przez małą, zieloną furtkę, przepuszczając przed sobą jakąś uduchowioną dziewczynę, która odwzajemniła mu się nikłym uśmiechem... Spojrzał w kierunku “swoich” okien. W dużym pokoju świeciło się światło... (c.d.n.)

*) “Wrażenie” A. Rimbaud