RADOŚĆ ŻYCIA

Czy ja aby na pewno jestem prawdziwym mężczyzną..? Nie spłodziłem przecież syna, nie zalatuję końskim potem i nie wybudowałem domu... Nie zrobiłem tak wielu rzeczy, które przystoją mężczyźnie, że postawione na początku pytanie staje się jak najbardziej zasadne. Wprawdzie zarówno metryka jak i łazienkowy przegląd tego co widzę w trakcie kąpieli, zdają się dawać jednoznaczny odpór temu głupawemu pytaniu, a jednak...

Czy to co robimy, robimy naprawdę? Może jesteśmy tylko jakimś zlepkiem atomów poddanych siłom fizyki i grawitacji. A może w rzeczywistości nie istniejemy, i wszystkie nasze uczucia skrywają się w głębinach tej ogromnej przestrzeni metafizyki i urojeń. W pewnym sensie potwierdzenie tego znajdujemy w naszym lustrzanym odbiciu. Prawa część ciała z niewiadomych bliżej przyczyn staje się lewą i odwrotnie...

Może sen to jawa a jawa to sen. A może po prostu kondensacja czegoś dziwnego, jakiejś nieokreślonej zbyt dokładnie protoplazmy sprawia, że wydaje się nam, iż istniejemy, widzimy, czujemy... Przecież zostało udowodnione, że o procesach życiowych decyduje właśnie ten złożony układ koloidowy, który jest podłożem wszelkich przemian metabolicznych...

“... Pierwszą zdolnością duszy, zajętej naszymi ideami, jest spostrzeżenie. To jest także pierwsza i najprostsza idea, której nam dostarcza refleksja. Myślenie znaczy często operację, której umysł dokonuje na własnych ideach, gdy jest czynny i gdy rozpatruje rzecz jakąś z pewnym stopniem dowolnej uwagi. Ale przy tym, co nazywają spostrzeżeniem umysł jest raczej całkowicie bierny, nie mogąc uniknąć dostrzeżenia tego, co aktualnie dostrzega...” (Gottfried Wilhelm Leibniz).

Hmmmm... Panie Leibniz, strasznie to Pan moim zdaniem zagmatwał...

Chyba poprzestanę na namacalnych faktach, takich jak to co widzę i to co zostało zapisane w dokumentach. Zapewne w jakimś stopniu musi to być przecież faktem...

Tu przez moment przemknęła mi myśl, że oto nagle w sposób epidemiczny zachorowałem na głowę. Ale to chyba nieprawda. Po prostu zaległa się w niej jakaś miniaturowa “Katrina” i poczyniła tak ogromne spustoszenie, że być może już nigdy nic nie będzie takie samo... Pocieszam się tylko tą nikłą nadzieją, że jak się wyśpię, moje znękane i ogłupione w tym momencie komórki same wrócą do dawnego porządku. A jądro komórkowe i cytoplazma odnajdą utracone miejsce.

Pozostaje jeszcze problem lustra... Ale w tym niewytłumaczalnym na ową chwilę problemie, raduje mnie to, że pewne części mojego ciała są umiejscowione centralnie, z czego bardzo się cieszę, bo lewa czy prawa strona nie ma w takim przypadku większego znaczenia... i nie wpływa to zasadniczo na moje życie erotyczne... Ha! Nic więcej nie powiem... Idę spać zdając się na kosmiczny system i panujący w nim ład... No może tylko na zakończenie stary (ale dobry) dowcip z cyklu “erotyczne”.

Zaraz, zaraz... Jak to powiedziała ta dziewczyna, z którą poszedłem pierwszy raz do łóżka? O już wiem: “KURDĘ! SŁABISZ MNIE...”

Sam nie wiem dlaczego, gdzieś z głębin pamięci przypałętało mi się nagle zdarzenie sprzed wielu lat. Może sprawiło to pięknie świecące, wrześniowe słońce na bezchmurnym niebie, obejmujące moje rozleniwione ciałko, w trakcie balkonowego czytania “Jana Krzysztofa”. A może ta przechodząca w dole kobieta, piękna, młoda i tryskająca radością... Cóż, chwila...

jak chmur znikome arcydzieła...”)

Pewnego razu, na balkonie, który miał kilka rzędów, w bocznej nawie, usiadła przede mną dziewczyna, demolując całkowicie moje nieskoordynowane modlitwy o wszelkie dobra wieczyste, o których zresztą nie miałem najmniejszego pojęcia.

Była ładna aż do bólu. Czarne falowane, krótko przystrzyżone włosy, piękny profil i oczy, w których utonąłem momentalnie. Do tego bluzka, pod którą było widać jak na dłoni dwie cudowne wypukłości, sterczące nie gorzej niż strzelista wieża kościoła. Zakochałem się momentalnie. Zakochałem na amen! Byłem gotowy zrobić dla niej wszystko. Zjeść świeczkę, oddać na tacę uzbierane z trudem drogocenne drobniaki, a nawet podarować komukolwiek mój bezcenny rower. Byle się tylko o tym dowiedziała. Byle pomyślała jaki jestem dobry, odważny i uroczy... Kościół od tego momentu, był dla mnie drogą do szczęścia a wieczornych nabożeństw nie mogłem się doczekać.

Po mszy, nie zwracając najmniejszej uwagi na nawołujących kolegów, odprowadzałem ją do domu, patrząc zachłannie z odległości kilku kroków na pobudzające wyobraźnię nogi i kołyszącą się w rytm kroków, krótką spódniczkę. Gdy wchodziła do bramy starej kamienicy, moje serce umierało...

O dziewczynach już coś niecoś wiedziałem w wieku po przedszkolnym, bo mój starszy o kilka lat kuzyn, zawołał mnie kiedyś do piwnicznej pralni, w której razem z pięcioletnią Lusią, dokonaliśmy na golasa stosownych porównań, tym cenniejszych, bo okraszonych potem niezłym laniem, gdy wszystko się wydało... (że o włożeniu głowy między nogi w trakcie leżakowania, pani przedszkolance, szerzej nie wspomnę.) To był szok... nie mniejszy od tego, kiedy z Cześkiem (kuzyn) zdetonowaliśmy na podwórku niewypał, po którym wyleciały w naszym bloku wszystkie okna... Pamiętam, bo odniosłem potem znaczne rany na moim ciele, spowodowane karzącą, acz sprawiedliwą ręką mojej mamy...

Dzień w dzień przeżywałem niewyobrażalne cierpienia, które może zrozumieć tylko ktoś, kto doświadczył równie gwałtownej, platonicznej miłości. A ponieważ dziś już nikt nie wie nawet, co to jest, nie podejrzewam, że zostanę zrozumiany w jakikolwiek sposób, jakie to ogromne katusze targały w owym czasie moim rozdartym sercem...

Kto wie jak potoczyły by się dalsze losy mojego tragicznego w tym momencie życia. Zapewne umarłbym z głodu, bo całkowicie straciłem ochotę do jedzenia, lub dostałbym nagłego zapalenia opon mózgowych... Uratował mnie jednak przypadek.

Kąpaliśmy się którejś niedzieli całą paczką w takim kaczym dołku udającym jezioro. Był już wieczór, gdy nagle zauważyłem moją miłość w towarzystwie jakiegoś przystojniaka. Nieomal nie utonąłem z wrażenia. On, ten rudy obrzydliwy facet w niebieskich kąpielówkach (dobrze to pamiętam), obejmował moją świętość bezceremonialnie, całując ją prosto w usta. A ona, ona... Ech, nie ma o czym mówić... Wieża z Kości Słoniowej przewróciła się w jednym momencie a serce zamieniło mi się gwałtownie w niewyobrażalnie wielki sopel lodu...

Przywlokłem się do domu ledwo żywy, pęknięty jak kasztanowiec, który trafiony piorunem, usychał pod naszym oknem...

ażeby w nim mógł szczęścia jaśnieć cały przepych.

Płacimy go zbyt prędko żałością i smutkiem.

gdy w pieszczotach szukając rozkoszy prawdziwej

“słodki wstęp” przedłużymy... do nieskończoności...”

Hmmmm... Chyba naleję sobie szklaneczkę “Heinekena” J

Urodziłem się 25 kwietnia, co oznacza, że los umieścił mnie w gwiazdozbiorze Byka. Dziś potrafię sobie obliczyć (choć niezbyt dokładnie) datę mego poczęcia. Było to najprawdopodobniej w sierpniu. Mój ojciec był przystojnym mężczyzną i w jakiś tam chaotyczny sposób, odrobinkę tego chyba wpłynęło na mój wygląd... W jego metryce zaś widnieje niechlubny zapis, że pochodzi z nieprawego łoża niejakiej hrabiny Łoś. Cóż, zdarza się...

“Licho wie zresztą, do czego doprowadzą idioci za lat czterysta! Może dzięki cudotwórczemu zielu proboszcza z Meudon, zwanemu pantagruelionem, będą mogli podróżować na księżyc, może udadzą się jeszcze dalej, do owej fabryki, skąd lecą pioruny i deszcz, może zamieszkają w niebie i będą sobie popijać z bogami...”

Fata viam invenient a my, jakby nie wierząc, ciągle szukamy tej jedynej ścieżki, ścieżki szczęścia i miłości, chociaż gdzieś tam, w głębi duszy, wiemy dobrze, że to kwiat paproci... Jednak czymże by było nasze życie, gdyby nie ten piękny pęd, to parcie w przyszłość, z wiarą, że kiedyś znajdziemy to, czego szukamy...