RADOŚĆ ŻYCIA

Kiedy odchodziła zostawiała zawsze, gdzieś tam pod powieką rozsypane nieskładnie a skradzione ukradkowymi spojrzeniami obrazki. Majak śmiało odsłoniętego uda, opadające na ramię ramiączko, niecierpliwy gest dłoni odgarniający niesforne włosy lub uwydatnione usta, których piękny zarys właśnie podkreślała szminką...

Lubiliśmy się, ale było to uczucie jakby zbyt intelektualne, zbyt odległe od moich pragnień, od tego, co żarzyło się w mojej duszy. W tym zderzeniu, śmiałość moich wyobrażeń rozpływała się jakby w jej eterycznym obrazie, który codziennie był inny, zbyt nierzeczywisty, by mógłby skojarzyć się z tym co czułem, czym żyłem i czego pragnąłem coraz bardziej...

Tego dnia przyszła do pracy w błękitnej sukience, tak zwiewnej i tak niepokojącej, że wszystko inne nie miało żadnego znaczenia. Gdy szła tym swoim sprężystym, dziewczęcym krokiem, można było dostrzec zarys smukłych ud, piękno rozkołysanej talii i wszystko to, co było we mnie tą jedyną, nieprzemijającą od dłuższego czasu, wielką gorączką...

- Mam dwa bilety na koncert. Pójdziesz ze mną? – Pytający błękit jej oczu, był w tym momencie całym pięknem świata... (c.d.n.)

Od tych wydarzeń zaczął się najtrudniejszy okres w moim życiu. Trzy miesiące później zmarła nasza Mama... Rodzina przestała istnieć i skończyło się dzieciństwo. O ile z Siostrą nie było problemu, bo od dawna była hołubiona przez Ciocię i Wujka, którzy nie mogli z jakichś tam powodów mieć dzieci i nieomal automatycznie uznali ją za “swoją” córkę. To jednak nie bardzo wiedziano, co zrobić ze mną... Wprawdzie Mama, tuż przed śmiercią, prosiła, żeby nas nie rozdzielać i “...jeżeli będzie tylko jedno jabłko, to przekroić je na pół, by żadne z nas nie było pokrzywdzone...”, ale tamte czasy nie były przyjazne dla nikogo... Postanowiono więc, że zamieszkam u Władki, którą kiedyś moi Rodzice przygarnęli do siebie, w podobnej sytuacji, a która niedawno wyszła za mąż...

Zamknąłem się w sobie. Gdzieś tam w środku czułem niesprecyzowany, ogromny żal. Mój mały świat zawalił się tak nagle i tak niespodziewanie, że nie wiedziałem jak reagować na te wszystkie dobrotliwe gesty współczucia. Nie chciałem ich. Chciałem wrócić do domu, ale domu już nie było... (c.d.n.)

W takim domu, w którym wówczas mieszkaliśmy, wszyscy wiedzieli wszystko o sobie. Nieduża, jednopiętrowa kamienica ze spadzistym dachem, wybudowana chyba w latach trzydziestych, szara i zwyczajna, nie wyróżniała się niczym spośród pozostałych pięciu budynków. Sześć mieszkających w niej rodzin tworzyło jakby familijną społeczność, zintegrowaną codziennymi troskami zwyczajnego życia.

Jednak, któregoś dnia, gdy schodziłem do piwnicy po węgiel, nieomal wpadłem na Stacha, który coś tam majstrował przy zamku swoich drzwi. Popatrzył na mnie, uśmiechnął się i powiedział: “Chcesz iść dziś wieczorem ze mną na raki?”. Stałem tak wystraszony, że nie umiałem nic wydukać...

Później, siedząc nad małą sadzawką, z latarkami i kijami, do których na końcu były umocowane żabie udka. Kiedy wiadro z rakami było już do połowy pełne, zapytał ni stąd ni z owąd: “Masz jakąś dziewczynę?”. A po chwili: “Całowałeś się już?”. Zamarłem. “Pewno wie”.

Nie wiedziałem czy wie. Czy Jaśka mu coś powiedziała. “Może chce mnie utopić...”.