RADOŚĆ ŻYCIA

Wtedy też jesienny zmierzch, zacierał wszystkie barwy, jakby zapominając na zawsze o obietnicach szczęścia...

Staliśmy bliziutko siebie... Ja, nieśmiały, z jakimiś książkami pod pachą i ona,- śliczna jak sen. Filigranowa, delikatna, z tą dziewczęcą buzią, okoloną pierścionkami czarnych włosów. Z tym niezapomnianym, marzycielskim uśmiechem. Z tą czerwienią rozchylonych warg i z tymi oczami jak chabry, które rozpalały moją wyobraźnię...

Jakże pięknie wtedy się wtuliła. Drżąca, bezbronna i pachnąca jak bukiet szczęścia... Czułem smak poziomek, zachłanność ust i łomot oszalałego serca, które nagle uleciało gdzieś nad gwiazdy...

To była moja pierwsza prawdziwa miłość i pierwszy, prawdziwy, wytęskniony, najcudowniejszy pocałunek, którego smak pamiętam do dziś...

Gdy wracałem do domu, podskakiwałem ze szczęścia wyżej niż sam Sotomayor i tylko dlatego nie zostałem mistrzem świata w skoku wzwyż, bo była późna czerwcowa noc i nikt tego nie widział...

(c.d.n. Ale trochę później... Bo snuje mi się po głowie Budapeszt).

UWAGA! PODAJĘ NUMERY:

8, 16, 24,27,31,39.

   JEŻELI BY SIĘ OKAZAŁO, ŻE SPÓŹNILIŚCIE SIĘ, TO Z PRZYKROŚCIĄ STWIERDZAM, ŻE POZBAWILIŚCIE SIEBIE PREMII W WYSOKOŚCI:  1.317.128,70 PLN.

WIĘCEJ TEGO TYPU KOMUNIKATÓW NIE BĘDZIE. SZCZĘŚCIE NIE LUBI SPÓŹNIALSKICH!

Babcia patrzy, to na puszkę, to na dziadka... I jeszcze raz na puszkę... W końcu pyta:

W niedzielę byłem na cmentarzu... W mieście, w którym mieszkam jest on pięknie położony na niewielkich wzgórzach, jakby symbolizujących drogi życia, co dodaje mu niesamowitego spokoju, powagi i głęboko pojętej, nieuchwytności chwili. Z jednej strony opiera się o stary, spokojny, sosnowy las, zaś z drugiej opada ku ruchliwej, tętniącej życiem, drodze... Łącząc tym samym w jakiś nieuchwytny sposób, dwa światy... Jest zadbany, czyściutki i chyba stanowi jedno z piękniejszych miejsc tego typu w kraju, jeżeli i nie w Europie...

Alejki są tu schludne, wyłożone kostką, lub wyasfaltowane, ocienione różnoraką roślinnością, gęsto zakrzewione i wiecznie zielone. Panuje wśród nich ten nieopisany, nie spotykany w innych miejscach spokój, pogłębiany ciszą i zadumą. Uważam, że mikroklimat takich Parków Przemijania, czy może Parków Dusz, jest niepowtarzalny. Eterycznie unosi się nad tym wszystkim, przenika do wnętrza i wygładza te jakże trudne kanty naszego niezrozumiałego do końca, bytu. Bo tu jak nigdzie indziej można pojąć siebie. Zastanowić się nad przemijaniem. Poznać dogłębnie zawiłe systemy wartościowania naszych dążeń, porażek czy sukcesów... To tu przecież zderzają się ze sobą dwa światy, dwa pojęcia, dwie niezdefiniowane do końca formy: Życia i Wieczności...

Morze różnorakich płyt, tabliczek i inskrypcji, poraża swoją anonimowością... Będąc tam, jakże mało poświęcamy im uwagi, jak obojętnie je mijamy zajęci swoją zwyczajną, małą codziennością. A przecież za każdą taką płytą, za każdym wyrytym napisem, lub pokrytą farbą - łuszczącą się blaszką z imieniem i nazwiskiem -, kryło się czyjeś życie. Ten ktoś był wśród nas. Był ukochanym dzieckiem swoich rodziców. Dorastał. Gubił się w trudnych meandrach zła i dobra. Kochał! Był kochany! Miał przyjaciół i wrogów. Przeżywał smutki, radości i swoje małe tragedie, by w tej ostatniej sekundzie “odejść” nieomal anonimowo, z cicho płynącą po policzku łzą...

“O towarzyszach miłych, co wśród burz

Alejki, te spokojne alejki, którymi idziemy, były kiedyś także i ich alejkami. Tyle tylko, że oni zostali zatrzymani w pół kroku przez Los, który nam jeszcze w swojej łaskawości pozwala iść dalej, odmierzając ze spokojem mijający czas...

Cóż, choćbyśmy nie wiem jak pragnęli żyć i tak kiedyś znajdziemy się na tej jedynej, ostatniej alejce Parku Dusz... Tego parku, który jak żaden inny nie uzmysławia nam lepiej, że przemijanie jest nierozerwalnie związane z naszym życiem... Usque ad finem...