RADOŚĆ ŻYCIA

Musiała dokończyć szkic wykładu z Conrada. Wymienili szeptem jakieś zdawkowe uwagi o Zoli i Tuwimie, nad którymi ślęczał a ponieważ miejsce nie nadawało się na rozmowy, każde z nich wróciło do swoich zadań. Pracowała szybko wyławiając najważniejsze wątki, które miały udowodnić, że Nostromo była książką wnikliwie przemyślaną i jakby pochodną Tajfunu...

Wyczuła, że się jej przygląda. Na chwilę oderwała wzrok od notatek. Ich oczy spotkały się... Zauważyła jak się czerwieni, jakby został przyłapany na gorącym uczynku. Uśmiechnęła się.

Gdy wychodzili, gdy już pomógł jej się ubrać, zastanawiała się czy pożegna ją za moment na stopniach biblioteki, czy odprowadzi do domu...

Śnieg skrzypiał cudownie pod butami. Prawie betlejemsko, jakby szli na Pasterkę. Zastanawiała się, czy wsunąć mu pod ramię rękę, ale zrezygnowała... Dyskutowali po drodze trochę o poezji, gdy nagle wyrwało jej się to zdanie, które jakby go usztywniło...

- Och... Nie gniewaj się proszę. Czasem jestem zbyt impulsywna... – Zatrzymali się na moment. Jego oczy były pełne nieznanego smutku. Cholera! Ale jestem idiotka... Stali już przed jej domem... – Tu mieszkam.

Nie wiedziała czy go pocałować. Nie wiedziała co powiedzieć. Naraz poczuła się bezradna wobec tego chłopca, którego przecież nie znała, a który był jakby już jej bliski. Powiedziała więc tylko: "Dzięki za miły wieczór" i coś tam jeszcze... A potem: "Pa" i pobiegła w stronę domu. Pomachała mu z ostatniego stopnia i otworzyła ciężkie, brązowe drzwi. Nie zapaliła światła w przedpokoju. Zza firanki patrzyła na ulicę. Stał jeszcze. W świetle latarni wyglądał na samotnego i zagubionego. Widziała jak patrzy na dom, jakby chciał zobaczyć, gdzie zapali się światło... Widziała, jak potem schyla się i podnosi kulkę śniegu ugniatając ją w dłoniach, bez rękawiczek i jak dotyka nią czoła...

Stała tak do momentu nim nie zniknął w mroku ulicy. Potem otworzyła drzwi i też przyłożyła dwie garści białego, chłodnego puchu do rozpalonych policzków... (c.d.n.)

Podeszła do niego, gdy siedział w czytelni.

Tej nocy długo nie mógł zasnąć. A kiedy już popadł w to ni to odrętwienie ni sen, jawiły mu się w majakach to Gizela i jej miętowe usta, to Luśka z nagą, pulchną i ciepłą piersią, lub Agata z tym swoim smukłym, cudownie drżącym ciałem... Primus inter pares... Pierwszy przed wszystkimi, czy “prymas w łaźni”... Sam już nie wiedział... A potem wszystko znikło... Wreszcie zasnął. Tylko miejsce przy nim nadal było puste... (c.d.n.)

Kilka następnych burzliwych lat, odcisnęło się w jego życiu zdarzeniami tak trudnymi, że z całych sił próbował o nich zapomnieć... Miał siedemnaście lat. Zdany na samodzielność, zmężniał, nabrał cech charakteru, które można by nazwać typowo męskimi. Był zdecydowany, prostolinijny i uparty. Wysoki, szczupły, ciągle jeszcze trochę nieśmiały, ale już potrafiący bronić swoich racji, z płonącymi ciemno piwnymi oczami, ciekawymi świata i gęstą czarną czupryną, zwracał na siebie uwagę... Te minione lata, ten upór i zacięcie w walce o swoje miejsce na ziemi, doprowadziły do tego, że po ostatniej operacji już nieomal nie utykał. Wprawdzie nie odzyskał jeszcze pełnej sprawności, ale już nie czuł tego intensywnego dyskomfortu, który do niedawna był jego nieodłącznym drugim ja...

Czasem, wieczorami, kiedy brakowało pieniędzy na kolację i gdy ukradkiem pod nieobecność właścicieli domku, zrywał niedojrzałe śliwki, by jakoś zaspokoić głód, czuł się bezsilny wobec tego ogromnego, nieprzyjaznego mu świata. Wtedy przypominał sam sobie, że tak jest lepiej. Że przecież to jak teraz żyje, jest lepszym życiem od tego tam, gdzie był niechciany...

Czasem tęsknił za bliskimi, za cudownym ciepłem mamy, za siostrą, za Cześkiem, za Agatą... Tak bardzo potrzebował ciepła i miłości. Tych dwóch rzeczy, które pamiętał, a które tak nagle los mu odebrał... Wtedy niezależnie od pory dnia czy nocy, ubierał się i wychodził na miasto. W dzień było łatwiej. Natomiast noce piekły rozświetlonymi oknami, za którymi było to czego szukał i czego pragnął z całych sił a czego nie mógł już dosięgnąć. Wyobrażał sobie jak piękne musi być życie ludzi, którzy tam mieszkali, byli sobie bliscy i przyjaźni... A on, on był wtedy tak samotny, tak zagubiony i tak nieszczęśliwy, jak potrafi być nieszczęśliwy siedemnastolatek, wobec życia, o którym nic nie wiedział i którego nieomal nie rozumiał. Bo jakże można zrozumieć szczęście innych wobec własnych nieszczęść...

Gdy znużony kładł się spać, gdzieś na skraju jaźni, pojawiały się cztery dęby, które pamiętał z dzieciństwa. Szumiały tak pięknie jak słowa matki, której dotyk pozwalał mu kiedyś zasypiać z dziecięcą ufnością...(c.d.n.)

Córka organisty, z którą siedział “za karę” w ostatniej ławce, była piękna jak aniołek. Brzoskwiniowe policzki, kręcone blond włosy i usta jak poziomki, stanowiły przedmiot westchnień wszystkich chłopców i objawiały się źle skrywaną zazdrością koleżanek...

Na początku był onieśmielony tą sytuacją. Zawsze trzymał się z daleka od dziewcząt a jego nieśmiałość nie sprzyjała w żadnym stopniu jakimkolwiek zmianom w tych relacjach. Więc kiedy szedł na to “zesłanie” wśród chichotów i najróżniejszych uszczypliwości, był czerwony jak burak. Nigdy nie przyszło mu nawet do głowy, że mógłby się którejś z dziewczyn podobać...

Wprawdzie po wygranej bójce z Bodziem, to właśnie Agata podeszła do niego i powiedziała, że wierzyła iż wygra i utrze nosa temu głupkowatemu pyszałkowi, ale wtedy był zbyt zdenerwowany, by to w jakikolwiek sposób zrozumieć. Zresztą dosyć szybko o tym zapomniał. Ale teraz kara sprawiła, że ukradkiem, co i rusz przypatrywał się jej spod oka. Była tak ładna, że zapierało mu aż dech w piersiach a do tego jeszcze ten cudowny, nieuchwytny zapach... Zarumienił się po same koniuszki włosów, gdy szepnęła, że dobrze, że to on teraz z nią siedzi. A po chwili, widząc co się z nim dzieje, dodała łagodnie, dotykając jego ręki: “Jesteś taki mądry i inny”.

Otwierał się powoli na tą przyjaźń, ale wraz z mijającymi dniami, mijała i nieufność. Często po lekcjach wracali razem do domu. Opowiadał jej wtedy o ptakach, które podglądał, czasem rozśmieszał przedrzeźniając nauczycieli, lub mówił z fascynacją o przeczytanych książkach... Któregoś razu, gdy siedzieli nad rzeczką i gdy było mu tak pięknie jak w niebie, Agata spojrzała na niego tymi swoimi cudnymi, błękitnymi, ufnymi oczami i zapytała:

Serce biło mu jak oszalałe. Czuł, że się czerwieni i nie wiedział jak to ukryć. Pochylił się ku niej, ale siedział w taki sposób, że nie mógł jej dosięgnąć... Agata wzięła go za ręce. Wstali. Przytuliła się do niego z opuszczonymi powiekami i lekko odchyloną głową. Jej twarzyczka promieniała ciepłem... I wtedy po raz  pierwszy, ujrzał z bliska najpiękniejszego anioła... (c.d.n.)

Za gruzowiskiem, tam gdzie tylko ocalały kikut schodów strzeliście wznosił się ku chmurom, byli już prawie wszyscy. Cała klasa. Onieśmielony nagłą ciszą, czyimś nerwowym chichotem, czuł nieomal jak serce wyskakuje mu z piersi. Te wszystkie oczy wlepione w niego paraliżowały go i jakby upokarzały. Nie był przygotowany na to, że przyjdzie tu tylu gapiów, by zobaczyć jego klęskę. Tam w klasie chciał się tylko przeciwstawić przemocy, emocjonalnie, odruchowo. Wiedział, że nie ma szans, wiedział, że przegra, jednak liczył na to, że będą tylko we dwoje, że nikt nie będzie tego widział... Tak naprawdę nigdy z nikim jeszcze się nie bił i nie bardzo wiedział co ma robić. Miał za sobą jakieś tam zabawowe “wprawki”, jakie uprawiał ze swoim kuzynem, ale czymże one były wobec tego, co go czekało. Wobec prawdziwej walki, w której planowo, miał być stuprocentową ofiarą. Stanął więc bezradnie i czekał...

Poczuł gwałtowne, piekące uderzenie w lewe ramię. Omal nie upadł... Ustał jednak. Czuł wzbierającą w nim złość. Bodzio zrobił znów krok ku niemu i wtedy bezwiednie, z ogromnym zamachem, jakby wbrew samemu sobie, jego prawa pięść wylądowała na odsłoniętym podbródku przeciwnika. Widział jak się przewraca. Jednak wtedy już nie wiedział co się z nim dzieje. Nie słyszał szmeru zdziwienia, zaskoczenia, pomruku tych, którzy patrzyli z niedowierzaniem na to, co się stało. To już nie był on. Patrzył jak tamten się podnosi, prostuje. Oniemiały, skrzywiony, prawie bezbronny...

Widzieliście to. Widzieliście. Dobrze mu tak. Hura. Ale dałeś mu szkołę. Gdzie się nauczyłeś tak bić... Patrzył na otarte do krwi kostki dłoni, na kolegów, na roześmiane twarze i sam nie wierzył, że to już koniec... Jeszcze rozedrgany w sobie, spięty, z napiętymi aż do bólu mięśniami, nie  wiedział gdzie jest, ani jak to się stało. Ale wiedział jedno: wygrał! Wygrał walkę, w której stawką był on i jego gdzieś tam dotychczas głęboko skrywana duma...