RADOŚĆ ŻYCIA

Autokar z cichym pomrukiem silnika, zagubiony w nierealnych ciemnościach, unosił nas do innego, zwyczajnego już świata... Ewa spała, z głową opartą na moim ramieniu, z zaciśniętymi piąstkami, jakby chciała coś w nich zatrzymać, z taką dziecięcą wiarą, że być może jest to możliwe za sprawą magii czy uznanych gestów...

Szczęście. Jak bardzo staramy się je zachować w sobie, jak pragniemy ubłagać by zostało z nami jeśli nie na zawsze, to chociażby nieco dłużej, jeszcze troszeczkę, jeszcze chociażby momencik... I jak bardzo różnie można interpretować to słowo, nigdy nie zdefiniowane, nie do końca jasne i złudne, drzemiące gdzieś tam w nas, uczucie o pięknie, o uroku chwili, o spełniających się marzeniach... Dla jednych jest to wygrana na loterii, dla innych uniknięcie niebezpieczeństwa, dla jeszcze innych przypadkowy pobyt tam, gdzie chcieliby być w danej chwili... W czasie wojny, w obozach, szczęściem było znalezienie kromki chleba, uniknięcie ostatniego uderzenia, jakiś łachman, którym można było się okryć... Niezrozumiałe uczucie,- pragnione, piękne w ulotnym momencie, cudowne jak tęcza... Fatamorgana życia, mamiąca nas nieustannie i nieustannie niknąca, gdzieś tam za horyzontem naszych marzeń...

W nocy, a właściwie już nad ranem, powiedziała mi dwa zdania, które strzaskały tą wyrzeźbioną nagle kryształową kulę, wypełniającą moje serce nieznanym, innym blaskiem...

Patrzyłem przed siebie, na umykającą w światłach reflektorów drogę, na umykające marzenia, które pozostawały za nami, coraz dalej i dalej... Nie mogłem zrozumieć dlaczego tak się dzieje...

Poruszyła się, musnęła ustami mój policzek, jakby sen był jawą... Czułem jej zapach, ciepło ręki na moim udzie, miękkość łaskoczących włosów... Autokar z jękiem wspinał się pod górę... Szczęście! Szczęście nie ma liczby mnogiej... (c.d.n.).

Wyspa tonęła w słońcu i zieleni. Szliśmy Hajos Alfred, podziwiając cudowny o tej porze błękit Dunaju, szeleszczący lekką bryzą i chlupoczący o nabrzeże spokojną, rytmiczną falą. Szczebiot rozśpiewanych ptaków, zmieszany z szumem bladozielonych liści drzew, był jakby dopełnieniem piękna dnia i niesamowitej lekkości naszych serc... Do tego ten zapach wody, rozmigotanej w tysiącach słońc, to kwitnienie kwiatów, ta delikatna woń jej perfum... Minęliśmy puste jeszcze o tej porze korty tenisowe i objęci w pół, wtopieni w siebie, tak jakby poza nami nic nie istniało, weszliśmy w parkowe alejki Uttoro...

Z ławeczki, na której przysiedliśmy na moment, rozciągała się piękna panorama prawobrzeżnego Budapesztu... Jeszcze było cudownie, beztrosko... Dziś jeszcze świat był nasz i wszystko wokół było dla nas, ale widziałem już pojawiający się momentami na jej buzi smutek. Przemykający jak mgnienie, ale przecież zauważalny.

Ewa szła obok mnie dziewczęcym, sprężystym krokiem. Zalotna, wspaniała i pełna osobistego uroku. Jednak jej uśmiech gasiły smutniejące z każdą chwilą oczy...

Drugi raz tego ranka oniemiałem. Nie, to niemożliwe. To niezrozumiałe, niewiarygodne... Patrzyła na mnie tymi swoimi pięknymi, ufnymi oczami, w których było coś nienazwanego...

Siedzieliśmy oparci o poduszki. Pierwsze promienie słońca różowiły jej buzię, igrały w pasemkach włosów, nadając równocześnie ten cudowny blask jej oczom. Nadal ufnym i nadal jakby nieco dziewczęcym...

Opuszkami palców błądziłem po jej smagłej, cudownej w dotyku skórze. A gdzieś tam w środku wichura burzyła mój wieloletni ład. Pojawiały się jakieś fragmenty zdarzeń. Słowa. Gesty, które teraz nabierały innej wartości. Wszystko skotłowane, bezładne, jak toczące się przez mój umysł, paciorki przeszłości...

Chodź... – Wyszeptała to tak, że w jednej chwili zwaliło się na mnie całe piękno świata... (c.d.n.).

Na Ewę nigdy nie patrzyłem tak jak się patrzy na kobietę. Była kumplem, przyjacielem, oparciem... Jej mądrość i wewnętrzne ciepło emanowały zawsze spokojem, wyważeniem opinii i dobrem... Żaden gest, choćby najbardziej intymny, dotyk, czy pocałunek, nie zawierał w sobie nigdy elementu erotyki. Był normalny na daną chwilę, bliski, czuły, ale nigdy erotyczny... Przegadaliśmy razem setki nocy. Spaliśmy na biwakach w jednym namiocie, jednak nigdy, przenigdy nie zamigotał mi nawet w podświadomości płomyk czegoś więcej. Czegoś co może zdarzyć się między chłopcem a dziewczyną, mężczyzną a kobietą... Żyliśmy jakby w innych światach, bliskich sobie, ale odległych uczuciowo... Później pisywaliśmy do siebie w niewymiarowych odstępach czasu krótkie liściki, lub wysyłaliśmy świąteczne kartki, ale w miarę upływu czasu było to coraz rzadsze i rzadsze aż i ta cieniutka nitka gdzieś się zagubiła w wirze umykającej codzienności...

Nie spałem. Do pokoju zaczynał wnikać przez mgłę firan jeszcze nie chciany świt.

Leśna ścieżka drzewo przystań i pragnienie

Leżała wtulona we mnie jak puchaty, mięciutki kłębuszek. Oddychała równomiernie, pełna kobiecego uroku i snu, odprężona, pogodna,- piękna nagością... Patrzyłem na jej odsłonięte ramiona, delikatną szyję i połyskujące, poskręcane kosmyki włosów. Nawet nie wyobrażałem sobie, że to ciało może skrywać gdzieś tam w środku tyle dynamiki, gorączki i szaleństwa...

Przylgnęła całym ciałem, całą nagością tak blisko, że nie wiedziałem, czy jest nas dwoje czy stopiliśmy się w jedną cudowną całość... (c.d.n.)

Kamienica była zwyczajna i nie wyróżniająca się niczym szczególnym, spośród innych domów. Trzypiętrowa, z poszarzałą elewacją, wciśnięta między dwa inne, wyższe budynki, ni to secesyjne ni nijakie, stanowiła jakby fragment monolitu lewej części ulicy. Wysoka, dwuskrzydłowa brama otwierała się nieco ciężko, pojękując na nie oliwionych od dawna zawiasach. Za bramą, przestronna sień i czyste schody wijące się spiralnie ku górze.

Myślę, że projektując tą część domu, domorosły architekt nie stronił od alkoholu, bo na tak kuriozalne rozwiązania chyba nikt na trzeźwo by nie wpadł. A więc, najpierw pierwszy pokój, podłużny z dwoma tapczanami po obu stronach, centralnie ustawionym stołem okolonym trzema krzesłami i stojącą pod oknem lampą. Następnie drzwi i łazienka. Staromodna, z piecem na drewno, poszarzałą emalią wanny i ogromną umywalką, nad którą dominowało szlifowane lustro. Dalej znowu drzwi a za nimi mój pokoik. Łóżko wypiętrzone pościelą i przykryte ludową kapą. Malutki stolik, jedno krzesło i landszaft na ścianie w ładnie rzeźbionej, złoconej ramie. Eh... Brak słów.

Ewa ze starszą panią z Wrocławia mieszkała w tym pierwszym. W drugim ja sam, jako że z uwagi na nieparzystość pań i panów a zarazem przypadkowość szczęścia, dostąpiłem zaszczytu przyznania mi “jedynki”.

Gdy weszliśmy do środka, pani Karolina spała. Ewa stanęła obok łóżka tak, że musiałem przecisnąć się między nią a stołem, by przejść do swojego pokoju. W nikłym świetle nocnej lampki wyglądała ciepło i tajemniczo... Szepnąłem: “Dobranoc” i leciutko musnąłem jej policzek wargami w przyjaznym pocałunku...

Rozbierając się myślałem jak zaskakująco naszym życiem rządzi przypadek. Nie widziałem jej od odległego czasu ukończenia szkoły, szalonych prywatek na Grottgera i tych smażonych na tony placków ziemniaczanych, którymi razem z Haliną ratowały nam życie w trudnych czasach pustych kieszeni.

I oto los a może przypadek sprawił, że po wielu latach, wylądowaliśmy na dwutygodniowej wycieczce w Budapeszcie. Gdy jechaliśmy autokarem opowiadała mi o swoim stypendium we Francji o nieudanym małżeństwie, rozwodzie, powrocie do kraju. O dniach pięknych i smutnych, o starych dobrych czasach... Szkolne marzenia, plany i cele... Jak niewiele z nich udaje się urzeczywistnić. Jak łatwo rozpraszają się w zwyczajnej codzienności, gubiąc pierwotny, młodzieńczy sens, w szeleście spadających z kalendarza kartek, zamienianych nieubłagalnie w upływ tygodni, miesięcy i lat...

Otworzyłem drzwi do łazienki. Musiałem wziąć natrysk po tej burzliwej nocy,- pełnej niespodzianek i przeżyć, które tak głęboko i na wiele lat wryły się w naszą pamięć... Oniemiałem! W wannie stała Ewa. Naga, wysmukła, połyskująca w strumyczkach wody, spływającej między piersiami, po brzuchu, po udach... Opuściła “słuchawkę” prysznicu ku dołowi i spojrzała na mnie w taki sposób, że poczułem jak serce wyskakuje mi z piersi... Zrobiła jakiś niedostrzegalny gest, jakby usuwając się nieco do tyłu, jakby zapraszający, w pełni naturalny, kobiecy, piękny... Chyba ostatnią, jeszcze funkcjonującą szarą komórką pomyślałem, że projektowanie wnętrz po pijaku, ma jednak swoisty urok...Wszedłem do środka, z kolorowym ręcznikiem, który zsunął mi się z ramienia, upadając tuż przy wannie... (c.d.n.)