RADOŚĆ ŻYCIA

Wracałem do domu opustoszałą aleją parkową. Siąpiący deszcz połyskiwał w światłach latarni i na nagich konarach drzew, kołysanych zimnymi podmuchami wiatru, rozmazując się w wszechobecnej ciemności, jak smutek, jak nieokreślony żal za czymś, co znałem a czego już od tak dawna nie było...

Rozmawialiśmy jak starzy, dobrzy znajomi, ale nie jak dwoje, niegdyś zakochanych ludzi. O codzienności, o pracy... Z tym wyczuwalnym napięciem, które gdzieś tam ciągle było, jak cień, jak przeszłość...

Zaróżowione policzki. Błękit oczu. Smukłość dłoni i ta zachwycająca lekkość bycia. Ten tylko jej znany sposób poruszania się, naturalny, zmysłowy...

Nie mówiliśmy nic. Patrzyliśmy na siebie. Pięknie. Jak dawniej. Dwoje nadal kochających się ludzi, którym nie było dane szczęście bycia razem...

Szliśmy wolno, milcząc, blisko siebie, aż do bramy...

Ująłem jej głowę w obie dłonie i popatrzyłem prosto w oczy. Długo, bardzo długo. Nie spuściła wzroku... Gdy podała mi rękę poczułem, że drży...

Mieszka niedaleko mnie. Nieraz przejeżdżając samochodem, widzę ją pochyloną nad rabatkami lub spacerującą z psem. Czasem, gdy mnie zauważy, macha radośnie ręką...

Nie wyszła za mąż. Bo jak to kiedyś powiedziała: “Nie mogę być z kimś, z kim nie mogę być”.

Dom był nie wysoki, dwupiętrowy z tu i ówdzie odpadającymi już kawałkami tynku. Z jednej strony oparty o ścianę zieleni, z drugiej przytulony do ogromnego, starego dębu... Weronika mieszkała na pierwszym piętrze w ładnym, dwupokojowym mieszkanku, urządzonym z kobiecym smakiem, które tchnęło spokojem i ciepłem. Gdy wszedłem, przylgnęła do mnie całym ciałem. Jak zawsze. Pięknie i zmysłowo... Jakby zgorączkowana. Jakby nagle obudziło się w niej to całe, cudowne rozognienie, drzemiące gdzieś tam wewnątrz tęsknotą i pragnieniami. Ale przecież wiedziałem, że tak już nie jest... I ten zapach, ulotny, zwiewny, niepodobny do innych. I te oczy; iskrzące radością, śliczne, jedyne... Usiedliśmy naprzeciw siebie. Aromat świeżo zaparzonej kawy, stwarzał miłą, przytulną atmosferę, na przekór temu co wisiało w powietrzu, co łomotało mi w duszy, co było nieuniknione...

Widziałem w jakimś dziwacznym zwolnieniu, jej poszarzałą nagle twarz. Twarz już obcej kobiety, z którą przeżyłem tyle pięknych chwil, dni i lat. Serce tłukło się we mnie jak oszalałe. Zabrakło mi słów. W nagle zapadłej ciszy, przelatywały mi przed oczyma w jakichś rozbłyskach te wszystkie niezapomniane zdarzenia, które już były przeszłością. Fragmenty niepowtarzalnych rozmów, szaleńczych przyrzeczeń, cudowne urywki niezliczonych, bezwstydnych i rozkosznych nocy. Nieomal czułem jej dotyk, przyśpieszony oddech, smak ust... Jak ja teraz będę żył. Jak poskładam siebie... Dlaczego to się dzieje? Dlaczego? Aniele Zegarów,- pomyliłeś przyciski... Nie chcę tego... Nierealny obrazek niemego dramatu. Dwoje kochających się ludzi po obu stronach granicy, którą zda się sami sobie wyznaczyli.

Jakże bardzo w tym momencie jej pragnąłem. Jak straszliwie chciałem zostać. Wtulić się w nią, znowu zatracić i na nowo ulecieć jak dawniej, gdzieś tam za ukośne niebo... A jednak podszedłem do drzwi i wyszedłem,- zamykając je za sobą cicho, bezszelestnie, na zawsze... (c.d.n.)

I jeszcze jedno. Jeżeli “rozdasz” zbyt wiele nieszczęść i zrozumiesz, że nie zdołasz tego zrównoważyć szczęściem bo więcej jest gniewu niż dobroci, wtedy urządzenie samoczynnie przejdzie ze stanu “ZWYCZAJNOŚĆ” w stan “SZALEŃSTWO”. Nastanie wówczas eskalacja uczuć. Wybuchną wojny, rozprzestrzenią się plagi i choroby. Poleje się krew winnych i niewinnych, aż ludzie zrozumieją sami, że nie należy wszystkiego oczekiwać od nas. Że po to dałem im rozum i serce by potrafili żyć samodzielnie, by nauczyli się wzajemnie kochać i cenić to co im dałem, niezależnie od tego w jakim stanie się znajdują. Na ten czas wyłącz całkowicie maszynę... Oni muszą wiedzieć i zrozumieć sami, że to co noszą w sobie stanowi równoważnik ich życia i pragnień i choć nieraz będzie im się wydawało to niesprawiedliwe, to jednak z czasem zrozumieją całe piękno świata, które dla nich stworzyłem...

Szliśmy z Weroniką pustą plażą, objęci i nierealni pod niskim niebem, ogarniającym zda się cały świat; nas, drzewa, trudny lot mew i łuk nabrzeża... Milczeliśmy. Weronika obejmowała moje ramię kobieco, dwoma rękami, w ten sposób, że jej dłonie nikły gdzieś tam w rękawach kurtki, oparte na moim biodrze. Szła na wpół zwrócona do mnie, co i raz spoglądając mi w oczy.

W pamięci, jak szybko zmieniające się slajdy, przemykały we mnie obrazki minionej nocy... Cudowny bezwstyd kobiecych uniesień, szept bezwiednie wypowiadanych słów, gesty, które spamiętane jak gdyby niespójnymi fragmentami, nadawały tamtym chwilom i piękno i niepowtarzalność, którą chciało by się powtarzać w nieskończoność... Jakiś błysk oczu, jakieś nagłe szarpnięcie nagiego ciała rozedrganego w nikłym pasemku światła...

Szliśmy tak i szliśmy. Bez celu, przed siebie... Niemi i niewidzialni, zagubieni w szarości kończącego się dnia. Piękni sobą, swoim biciem serc, których rytm był jednaki, bliski i cudowny tą bliskością, którą czuliśmy oboje... Świat nas nie widział a my za nim nie tęskniliśmy. Bo szczęście było z nami. Bo szczęście było w nas...

Poczułem, że coś wyrywa mnie z ciszy wspomnień, z tego powrotu w tak niedawno minione chwile... To Weronika, patrząc na mnie powtarzała po raz któryś, nim zrozumiałem, co mówi...

Zawróciliśmy. Idąc w kierunku hotelu, czułem jej biodro ocierające się o mnie i czułem smak, tego dziwnego, śnieżnego pocałunku w szumie wiatru zmieszanego z szumem fal. Był jakby lekko słony... (c.d.n.).

Hotel “Gdynia”. Jednoosobowy pokoik, ciepły, przytulny i miły... Rozpakowując bagaże, miałem tylko jedno pragnienie. Wziąć jak najszybciej natrysk, po wielogodzinnej, monotonnej podróży. Zmyć to wszystko z siebie i wskoczyć jak najprędzej do przytulnego łóżeczka, mamiącego relaksem i miękkością....

Ponieważ wbrew wszelkim zasadom, nie jadam śniadań, zastępując je zazwyczaj czarną, mocną kawą, w dwóch paniach rozbudził się chyba jakiś odruch macierzyński...

Poznały się chyba dopiero wczoraj. To było widać po sposobie rozmowy, uśmiechach, gestach... Dwie z nich były starsze. Trzecia zalotna, miła, o ładnej buzi i pięknie zarysowanych piersiach pod obcisłym sweterkiem... Rozmawialiśmy z tą przyzwalającą swobodą, jaka zawsze towarzyszy ludziom obracającym się w tych samych kręgach zawodowych.

Zajęcia trwały, wyłączając przerwę na obiad, do dziewiętnastej. Po kolacji można było jeszcze, jeżeli ktoś chciał, uczestniczyć w forum dyskusyjnym. Postanowiłem zobaczyć jak to wygląda. Zjechałem windą na dół i wszedłem do przestronnej salki, w której było około dwudziestu osób. Zamachała do mnie dyskretnie, wskazując obok siebie wolne miejsce...

Wspięła się na palce, musnęła mnie lekko wargami i w jednej sekundzie zniknęła w długim, otulonym półmrokiem i cichym korytarzu...

Tak poznałem Weronikę. Z którą mieszkałem w tym samym mieście, a którą los postawił na mojej drodze setki kilometrów dalej, jakby chciał mnie przed czymś przestrzec. Ale wtedy nawet nie przyszło mi to do głowy... (c.d.n.).