RADOŚĆ ŻYCIA

Noc poślubna. Panna młoda leży już nieco zniecierpliwiona w łóżku, a pan młody co chwilę podchodzi do okna i zaniepokojony spogląda na żonkę...

- Józuś, co z tobą...

- Sam nie wiem. Wszyscy mówią, że noc poślubna jest taka piękna, a tu leje i leje...

Światła reflektorów omiatały wijącą się wśród lasów i pustą o tej porze drogę, stwarzając nieuchwytną atmosferę intymności, przesyconą urokiem chwil, które mieliśmy za sobą. Jeszcze pełni cudownych dźwięków mozartowskiego koncertu fortepianowego i “Eine kleine Nachtmusik” milczeliśmy, jakby chcąc tamten świat skojarzyć z obecnym czasem, który migał baśniowo za oknami mknącego w mroku nocy, samochodu. Ogromna tarcza księżyca wisiała nisko, tuż, tuż nad wierzchołkami drzew a świat nieomal wirował, zagarniał nas i pochłaniał, jakby chciał roztańczyć tą tajemniczą noc, która otulała nas zewsząd pięknem srebrzących się niczym broszki, gwiazd...

I to chyba od wtedy zaczęła się ta najdłuższa w moim życiu znajomość z kobietą, z którą przeżyłem tyle obfitujących w zdarzenia pięknych, niekiedy całkiem zwyczajnych ale także i bardzo trudnych, lat... Bo serca są jak ogrody, nieraz pełne rozśpiewanych ptaków, kolorowe i zielone a nieraz opustoszałe i smutne... (c.d.n.)

Kiedy odchodziła zostawiała zawsze, gdzieś tam pod powieką rozsypane nieskładnie a skradzione ukradkowymi spojrzeniami obrazki. Majak śmiało odsłoniętego uda, opadające na ramię ramiączko, niecierpliwy gest dłoni odgarniający niesforne włosy lub uwydatnione usta, których piękny zarys właśnie podkreślała szminką...

Lubiliśmy się, ale było to uczucie jakby zbyt intelektualne, zbyt odległe od moich pragnień, od tego, co żarzyło się w mojej duszy. W tym zderzeniu, śmiałość moich wyobrażeń rozpływała się jakby w jej eterycznym obrazie, który codziennie był inny, zbyt nierzeczywisty, by mógłby skojarzyć się z tym co czułem, czym żyłem i czego pragnąłem coraz bardziej...

Tego dnia przyszła do pracy w błękitnej sukience, tak zwiewnej i tak niepokojącej, że wszystko inne nie miało żadnego znaczenia. Gdy szła tym swoim sprężystym, dziewczęcym krokiem, można było dostrzec zarys smukłych ud, piękno rozkołysanej talii i wszystko to, co było we mnie tą jedyną, nieprzemijającą od dłuższego czasu, wielką gorączką...

- Mam dwa bilety na koncert. Pójdziesz ze mną? – Pytający błękit jej oczu, był w tym momencie całym pięknem świata... (c.d.n.)

Od tych wydarzeń zaczął się najtrudniejszy okres w moim życiu. Trzy miesiące później zmarła nasza Mama... Rodzina przestała istnieć i skończyło się dzieciństwo. O ile z Siostrą nie było problemu, bo od dawna była hołubiona przez Ciocię i Wujka, którzy nie mogli z jakichś tam powodów mieć dzieci i nieomal automatycznie uznali ją za “swoją” córkę. To jednak nie bardzo wiedziano, co zrobić ze mną... Wprawdzie Mama, tuż przed śmiercią, prosiła, żeby nas nie rozdzielać i “...jeżeli będzie tylko jedno jabłko, to przekroić je na pół, by żadne z nas nie było pokrzywdzone...”, ale tamte czasy nie były przyjazne dla nikogo... Postanowiono więc, że zamieszkam u Władki, którą kiedyś moi Rodzice przygarnęli do siebie, w podobnej sytuacji, a która niedawno wyszła za mąż...

Zamknąłem się w sobie. Gdzieś tam w środku czułem niesprecyzowany, ogromny żal. Mój mały świat zawalił się tak nagle i tak niespodziewanie, że nie wiedziałem jak reagować na te wszystkie dobrotliwe gesty współczucia. Nie chciałem ich. Chciałem wrócić do domu, ale domu już nie było... (c.d.n.)