RADOŚĆ ŻYCIA

I nazajutrz. Kiedy w wiosennym deszczu zastukotały koła wagonu... Wiedziałem... Już wiedziałem, że coś się skończyło...

Którymi szedłem, na których się przewracałem... Zwyczajne, piękne i niechciane. Te pod górę i te łatwe – ścieżki mojego życia... Z lotu ptaka niezauważalne, dla niektórych niezrozumiałe a dla większości obojętne. Kto się zastanawia, mierząc czas, nad jednym ziarenkiem piasku w klepsydrze... A przecież krok po kroku szedłem po nich, jakbym szukał czegoś, jakbym w coś wierzył, jakbym chciał dojść tam, dokąd wiodły... Niektóre mroczne, niektóre trudne, nieodwracalne i zamazane...

Czy gdybym teraz zawrócił, odnalazłbym na nich jakieś ślady? Czy można zawrócić? Czytając książkę, często wracamy o kilka stron, by sobie coś przypomnieć, ale to co zostało zapisane wcześniej nie zmienia przecież swojej formy.

Pierwsze co pamiętam, co gdzieś się zapisało,- to burza... Jakiś żółty piasek, dół, strach. Ściana domu i szaleńczo miotana wiatrem dzika jabłoń... Wszyscy uciekli, a ja nie mogłem chodzić z uwagi na przykurcz nogi... Strach był nie sprecyzowany, bo wtedy przecież nie mogłem wiedzieć co to jest “strach”, a jednak...

Pamiętam też czyjąś starą, zarośniętą twarz. Twarz jakiegoś mężczyzny pochylającego się nade mną... Ta twarz później często pojawiała się w snach, jako zwiastun zła. Nieznana, straszna i złowieszcza. Majak, który gdzieś tam był, coś miał przypominać, z czymś się musiał kojarzyć... A przecież do dziś nie wiem...

I to uczucie... Kiedy w słoneczny, letni dzień rzucałem kamieniami do nieba. Kamieniami, które furkocząc wzbijały się w górę niczym ptaki aż jeden z nich zderzył się z jeżykiem. Przypadkowo, jak przeznaczenie... Przed momentem piękny, pełny życia, wpisany w błękit nieba, spadał jak kłębek brzydoty. Bezgłośny. Dziwacznie wirujący, bezmyślnie oderwany od drzewa życia liść... Żal zdusił mi serce, dławił... Nie chciałem by ten ptak umarł. A umierał w moich małych dłoniach, patrząc na mnie malutkimi, czarnymi perełkami oczu aż do momentu gdy główka odchyliła się nierealnie i przestało, gdzieś tam pod piórkami, bić serduszko...

Wstyd w konfesjonale... Wstyd pierwszej spowiedzi, kiedy musiałem wyznać swoje grzechy dziecięcego życia... Brzydkie słowa, podglądanie dziewczyn, zabicie ptaka... Wtedy wydawało mi się, że wszyscy wiedzą jaki jestem zły, zboczony i niegodny... Czerwony po uszy, ledwo trafiłem do ławki a później w domu zamknąłem się w swoim pokoju i nie wyszedłem aż do rana...

Czy to tylko slajdy? Czy tak było... W niedzielę pojechałem zobaczyć ten dom. Nie ma już przed nim dołu, ani żółtego piasku. Wydawał się mały. Dużo mniejszy od spamiętanego. Tylko rajska jabłoń jest taka sama. Tyle, że smutna, jesienna i jakby zapłakana...

Przed jedenastą wysiadłem z pociągu na Dworcu Centralnym w Warszawie. Był piękny słoneczny dzień, złocący się forsycjami, pachnący wiosną i radujący serce upragnionym, wiosennym ciepłem... Aleje tętniły życiem...

Opowiadała o codzienności, o pracy, o swoim nie uporządkowanym życiu, jakby się żaliła. Jakby chciała mi unaocznić cały ten otaczający ją chaos. Ten jej dzień powszedni. Pracę, zamierzenia, niepowodzenia... Balans na linie, z której bała się zejść, i na której nie umiała być...

Nie zaglądaliśmy sobie w przeszłość. I nie mówiliśmy o przyszłości. To był romans. Typowy, zwyczajny romans, nasączony erotyką, bezwstydny a zarazem cudowny w swojej prostocie. Piękny chwilą, baśniowy, spamiętany jakimiś gestami, pragnionym dotykiem... Naszą łodzią była noc. Gwiezdna, wirująca i szalona. Rozkołysana, pulsująca namiętnością, spełnieniem marzeń i pragnień... Jak byśmy byli i nie byli, zawieszeni w czasie, w splątanych sekundach rozkoszy z przypiętymi skrzydłami, które unosiły nas wyżej i wyżej... Gdzieś tam, gdzie już tylko przestrzeń i księżycowy pył...

Nie mówiliśmy sobie: “Do jutra” ani: “Spotkamy się w...” Nie. Wszystko było oparte na przypadku, jakimś odruchowym działaniu. Jakbyśmy chcieli siebie i jakby nam na tym nie zależało... Tęskniliśmy za sobą, pragnęliśmy siebie, ale podświadomie zdawaliśmy chyba sobie sprawę z tego, że ten ogień płonie zbyt intensywnie, że czas wypala się szybciej niż ilość dni, które mieliśmy przed sobą...

Któregoś wieczoru, gdy wracaliśmy zaśnieżonymi ulicami z koncertu, Maria powiedziała: “Pojutrze wyjeżdżam...”

Milczałem. Myślałem jak będzie wyglądał mój dzień, gdy już jej nie będzie. Czy ogarnie mnie zwyczajność. Czy potrafię nagle wrócić do dawnego życia, przecież wcale nie złego, a tylko innego. Opartego na wartościach, które teraz były odsunięte jakby na drugi plan...

W mieszkaniu było cicho, ciepło i przytulnie... Usiedliśmy bliziutko siebie na kanapie... Alkohol smakował wyśmienicie, usuwając resztki chłodnego spaceru.

Nie mówmy o tym... – Wyszeptała. – Jej usta były cudowne, miękkie i delikatne świeżością poziomek. Zapach perfum, zapach jej skóry, chłód dłoni na policzkach... Buchnęło żarem. Nagłym jak namiętność, jak pośpieszne odpinanie guzików, odsuwanie zamków, zrzucanie w nieład wszystkiego tego, co oddzielało nasze ciała od upragnionej nagości. Dotyku, który był wszędzie. Ust muskających piersi, plecy, uda, ramiona... Nasze ciała łaknęły siebie z nieznaną dotąd gwałtownością... Jej paznokcie orały mi pierś, raniły ramiona... Bezład niezrozumiałych słów, zgorączkowanych, pięknych i trudnych, wibrował niejasnością, jak zaklęcia, jak modlitwa, jak ptasi śpiew... Aż gdzieś w wichrze nocy rozkołysaliśmy się poza świadomość, poza ból i ponad krzyk... (c.d.n.)