RADOŚĆ ŻYCIA

Słońce podciągało się ku wiośnie z każdym dniem o parę minut. Jednak te wydłużały się opornie. Wciąż otulone grubą warstwą śniegu, jakby ciągle nie dowierzały jeszcze chłodnym podmuchom wiatru, choć ptaki już zbijały się w szczebiocące gromadki, sfruwając nie wiadomo skąd na zmrożone krzewy głogu, lub gdzieś w sobie tylko znane kryjówki...

Szli tuż obok siebie koślawą, pełną kolein ścieżką wrysowaną między wysmukłe, uśpione ciszą sosny... A potem skręcili tam, gdzie nikt jeszcze nie szedł, gdzieś w zagubione ostępy, gdzie wydawało im się, że są tylko oni...

Parę lat później patrzył na fotografię, która wypadła z książki. Stała z twarzą przytuloną do kory drzewa, z rozchylonymi lekko ustami i uśmiechem, który skrywał w sobie całe piękno tamtego lutowego popołudnia... Spojrzał na tytuł książki. Trygve Gulbranssen “A lasy wiecznie śpiewają”. (c.d.n.)

Nie chciał rozmawiać o zmęczeniu, o nocnej pracy, o poobcieranych dłoniach... Jej życie miało inny wymiar. Było poukładane, ciepłe i rodzinne. Pełne słów i gestów, które przecież znał i za którymi tak często tęsknił, a które już od wielu lat były mu jakby obce, jakby na zawsze wymazane. Choć gdzieś tam w środku ciągle pragnione. Pełne skrzętnie skrywanych wspomnień. Gdy przychodził do niej w pierwszym okresie znajomości, czuł się nieswojo. Wydawało mu się, że próbuje w jakiś sztuczny sposób odnaleźć coś, czego nie mógł już dosięgnąć. Co było nieodwracalnie stracone i nie możliwe do odbudowania.

Halina mieszkała razem z mamą i młodszym od niej o kilka lat bratem. Była to analogia, którą starał się zignorować, ale której nie mógł nie zauważyć. Ten dom był żywym wspomnieniem jego dzieciństwa...

Gdy pochyliła się nad filiżankami, wyglądała cudownie. Podszedł i pocałował ją w szyję, tuż za uchem. Obróciła się, przylgnęła do niego nagle całym ciałem i wyszeptała:

Przeszli do pokoju. Aromat kawy, jej bliskość, delikatny zapach perfum i to nagłe podniecenie... Nie oponowała, gdy zdejmował jej sweter, gdy rozpinał stanik...

Kiedy dotknął wargami jej piersi, nabrzmiałych i delikatnych w swojej bezbronności, poczuł, że drży... Jej dłonie mierzwiły mu włosy, gwałtownie i szaleńczo. Coś szeptała z głową odrzuconą poza krawędź kanapy... Potem jeszcze przez moment szamotali się z resztą ubrań, z bielizną, która była już nie potrzebna, z tym wszystkim co im przeszkadzało wchłonąć siebie, bez reszty...

Później, parę godzin później, kiedy wracał do domu zaśnieżonymi ścieżkami, odżył w nim nagle jej krzyk. Krzyk, który tak go poruszył, a którego dotąd nigdy nie słyszał...

Spojrzał w górę, Wielki Wóz był tuż nad jego głową... I poczuł znowu, nagle to dziwne łomotanie serca. Serca wypełnionego po brzegi gorączką...(c.d.n.)

Spojrzał na zegarek. Była trzecia trzydzieści rano. Opustoszałe ulice miasta spowijała głęboka cisza, potęgowana gęsto padającym śniegiem. Był obolały i zmęczony... Wewnętrzne, poobcierane niemiłosiernie części dłoni piekły przy każdym nieostrożnym dotknięciu. Setki do niedawna dźwiganych kilogramów osiadły nagle na jego ramionach, udach i plecach potwornym zmęczeniem. Ale w kieszeni miał przecież kilkadziesiąt złotych, które na kilka dni powinny ustabilizować jego codzienność...

Nie pamiętał jak długo i którędy szedł. Otworzył furtkę i wreszcie dotarł do drzwi. Po omacku, nie zapalając światła wszedł po skrzypiących, drewnianych schodach na pierwsze piętro. W pokoju było zimno i nieprzyjemnie, Zdjął kurtkę i usiadł by rozsznurować, przemoczone buty. Skorupa osiadłego na włosach śniegu powoli zaczynała się topić, spływając mu po skroniach, po czole i po policzkach niczym nagłe łzy żalu. Nie pamiętał, czy wtedy płakał... Zasypiając z głową na stole czuł zapach bieli obrusa, zapach śniegu i jakby dotyk białej dłoni matki, nim znikł w ciemnej otchłani snu... (c.d.n.)

Musiała dokończyć szkic wykładu z Conrada. Wymienili szeptem jakieś zdawkowe uwagi o Zoli i Tuwimie, nad którymi ślęczał a ponieważ miejsce nie nadawało się na rozmowy, każde z nich wróciło do swoich zadań. Pracowała szybko wyławiając najważniejsze wątki, które miały udowodnić, że Nostromo była książką wnikliwie przemyślaną i jakby pochodną Tajfunu...

Wyczuła, że się jej przygląda. Na chwilę oderwała wzrok od notatek. Ich oczy spotkały się... Zauważyła jak się czerwieni, jakby został przyłapany na gorącym uczynku. Uśmiechnęła się.

Gdy wychodzili, gdy już pomógł jej się ubrać, zastanawiała się czy pożegna ją za moment na stopniach biblioteki, czy odprowadzi do domu...

Śnieg skrzypiał cudownie pod butami. Prawie betlejemsko, jakby szli na Pasterkę. Zastanawiała się, czy wsunąć mu pod ramię rękę, ale zrezygnowała... Dyskutowali po drodze trochę o poezji, gdy nagle wyrwało jej się to zdanie, które jakby go usztywniło...

- Och... Nie gniewaj się proszę. Czasem jestem zbyt impulsywna... – Zatrzymali się na moment. Jego oczy były pełne nieznanego smutku. Cholera! Ale jestem idiotka... Stali już przed jej domem... – Tu mieszkam.

Nie wiedziała czy go pocałować. Nie wiedziała co powiedzieć. Naraz poczuła się bezradna wobec tego chłopca, którego przecież nie znała, a który był jakby już jej bliski. Powiedziała więc tylko: "Dzięki za miły wieczór" i coś tam jeszcze... A potem: "Pa" i pobiegła w stronę domu. Pomachała mu z ostatniego stopnia i otworzyła ciężkie, brązowe drzwi. Nie zapaliła światła w przedpokoju. Zza firanki patrzyła na ulicę. Stał jeszcze. W świetle latarni wyglądał na samotnego i zagubionego. Widziała jak patrzy na dom, jakby chciał zobaczyć, gdzie zapali się światło... Widziała, jak potem schyla się i podnosi kulkę śniegu ugniatając ją w dłoniach, bez rękawiczek i jak dotyka nią czoła...

Stała tak do momentu nim nie zniknął w mroku ulicy. Potem otworzyła drzwi i też przyłożyła dwie garści białego, chłodnego puchu do rozpalonych policzków... (c.d.n.)